Jezioro "Torfy"
Miejsca

Jezioro „Torfy”

Zaledwie 2 km od Otwocka i 30 km od centrum Warszawy, w samym sercu Mazowieckiego Parku Krajobrazowego znajduje się chronione od 1977r. jezioro „Torfy”. Lustro wody zajmuje 7 ha, zaś w skład rezerwatu włączono jeszcze 14 ha otaczającego je lasu.

Jezioro powstało sztucznie pod koniec XIX w. Wówczas bowiem istniała tu kopalnia torfu, który wywożono wąskotorową kolejką ciągniętą przez konny zaprzęg do pobliskiego Otwocka. Dziś charakter tego miejsca jest zupełnie odmienny niż przed stu dwudziestu laty. Brzegi jeziora porasta różnowiekowy mieszany las. Miejscami przypomina on naturalny las niżu Europy, choć nim nie jest. Świadomie prowadzona tu gospodarka leśna, od kilkudziesięciu lat ogranicza się właściwie do pielęgnacji młodych drzewostanów. Lasy starsze, które stanowią zdecydowaną większość rezerwatu, pozostawione są samej naturze. Nic więc dziwnego, że spotkamy tu dziesiątki stojących lub już wywróconych martwych drzew.

Samo jezioro ma bardzo urozmaiconą linię brzegową. Liczne są tu zatoki, półwyspy, a także wyspy. Miejscami porośnięte jest ono trzciną i tatarakiem. Późną wiosną jego tafla pokrywa się zielonym dywanem osoki aleosowatej, która obumierając jesienią przyczynia się do wypłycania jeziora. W południowej części rezerwatu znajduje się kanał, który wykopano dla odwodnienia terenu. Obecnie i on przypomina raczej naturalną śródleśną rzeczkę niż rów. W jego pobliżu spotkamy niewielkie fragmenty olsów i łęgów. 

Zaledwie 2 km od Otwocka i 30 km od centrum Warszawy, w samym sercu Mazowieckiego Parku Krajobrazowego znajduje się chronione od 1977r. jezioro „Torfy”. Lustro wody zajmuje 7 ha, zaś w skład rezerwatu włączono jeszcze 14 ha otaczającego je lasu.

Jezioro powstało sztucznie pod koniec XIX w. Wówczas bowiem istniała tu kopalnia torfu, który wywożono wąskotorową kolejką ciągniętą przez konny zaprzęg do pobliskiego Otwocka. Dziś charakter tego miejsca jest zupełnie odmienny niż przed stu dwudziestu laty. Brzegi jeziora porasta różnowiekowy mieszany las. Miejscami przypomina on naturalny las niżu Europy, choć nim nie jest. Świadomie prowadzona tu gospodarka leśna, od kilkudziesięciu lat ogranicza się właściwie do pielęgnacji młodych drzewostanów. Lasy starsze, które stanowią zdecydowaną większość rezerwatu, pozostawione są samej naturze. Nic więc dziwnego, że spotkamy tu dziesiątki stojących lub już wywróconych martwych drzew.

Samo jezioro ma bardzo urozmaiconą linię brzegową. Liczne są tu zatoki, półwyspy, a także wyspy. Miejscami porośnięte jest ono trzciną i tatarakiem. Późną wiosną jego tafla pokrywa się zielonym dywanem osoki aleosowatej, która obumierając jesienią przyczynia się do wypłycania jeziora. W południowej części rezerwatu znajduje się kanał, który wykopano dla odwodnienia terenu. Obecnie i on przypomina raczej naturalną śródleśną rzeczkę niż rów. W jego pobliżu spotkamy niewielkie fragmenty olsów i łęgów.

Warunki panujące w rezerwacie przyciągają liczne gatunki zwierząt. W ciągu trzydziestu lat obserwacji stwierdzono tu 125 gatunków ptaków. Mniej więcej połowa z nich to gatunki lęgowe. Wśród spotykanych tu ssaków najciekawszymi są łosie, które na obszarze rezerwatu i w jego pobliżu odbywają bukowisko, czyli swoje gody. Kilkakrotnie potwierdzono obecność dość rzadkiego już pilcha – orzesznicy. Brak jest natomiast danych o bezkręgowcach tego terenu.

Szata roślinna Torfów w ciągu ostatnich trzydziestu lat podlegała znacznym zmianom. W całej historii badań flory rezerwatu stwierdzono tu ponad 280 gatunków roślin. Wśród nich jest 14 gatunków mszaków. Wiadomo również, że na terenie rezerwatu występuje ponad 120 gatunków grzybów i 11 gatunków porostów. Listy gatunkowe nie są jednak pełne i wymagają dalszych badań.

Dodatkowym walorem rezerwatu jest przeprowadzona jego skrajem ścieżka dydaktyczna, przygotowana przez Zarząd Mazowieckiego i Chojnowskiego Parku Krajobrazowego. Barwne, ładnie zaprojektowane tablice opisują przyrodę rezerwatu i Parku, a także prezentują różne aspekty jego działalności.

Zaledwie 2 km od Otwocka i 30 km od centrum Warszawy, w samym sercu Mazowieckiego Parku Krajobrazowego znajduje się chronione od 1977r. jezioro „Torfy”. Lustro wody zajmuje 7 ha, zaś w skład rezerwatu włączono jeszcze 14 ha otaczającego je lasu.

Jezioro powstało sztucznie pod koniec XIX w. Wówczas bowiem istniała tu kopalnia torfu, który wywożono wąskotorową kolejką ciągniętą przez konny zaprzęg do pobliskiego Otwocka. Dziś charakter tego miejsca jest zupełnie odmienny niż przed stu dwudziestu laty. Brzegi jeziora porasta różnowiekowy mieszany las. Miejscami przypomina on naturalny las niżu Europy, choć nim nie jest. Świadomie prowadzona tu gospodarka leśna, od kilkudziesięciu lat ogranicza się właściwie do pielęgnacji młodych drzewostanów. Lasy starsze, które stanowią zdecydowaną większość rezerwatu, pozostawione są samej naturze. Nic więc dziwnego, że spotkamy tu dziesiątki stojących lub już wywróconych martwych drzew.

Samo jezioro ma bardzo urozmaiconą linię brzegową. Liczne są tu zatoki, półwyspy, a także wyspy. Miejscami porośnięte jest ono trzciną i tatarakiem. Późną wiosną jego tafla pokrywa się zielonym dywanem osoki aleosowatej, która obumierając jesienią przyczynia się do wypłycania jeziora. W południowej części rezerwatu znajduje się kanał, który wykopano dla odwodnienia terenu. Obecnie i on przypomina raczej naturalną śródleśną rzeczkę niż rów. W jego pobliżu spotkamy niewielkie fragmenty olsów i łęgów.

Warunki panujące w rezerwacie przyciągają liczne gatunki zwierząt. W ciągu trzydziestu lat obserwacji stwierdzono tu 125 gatunków ptaków. Mniej więcej połowa z nich to gatunki lęgowe. Wśród spotykanych tu ssaków najciekawszymi są łosie, które na obszarze rezerwatu i w jego pobliżu odbywają bukowisko, czyli swoje gody. Kilkakrotnie potwierdzono obecność dość rzadkiego już pilcha – orzesznicy. Brak jest natomiast danych o bezkręgowcach tego terenu.

Szata roślinna Torfów w ciągu ostatnich trzydziestu lat podlegała znacznym zmianom. W całej historii badań flory rezerwatu stwierdzono tu ponad 280 gatunków roślin. Wśród nich jest 14 gatunków mszaków. Wiadomo również, że na terenie rezerwatu występuje ponad 120 gatunków grzybów i 11 gatunków porostów. Listy gatunkowe nie są jednak pełne i wymagają dalszych badań.

Dodatkowym walorem rezerwatu jest przeprowadzona jego skrajem ścieżka dydaktyczna, przygotowana przez Zarząd Mazowieckiego i Chojnowskiego Parku Krajobrazowego. Barwne, ładnie zaprojektowane tablice opisują przyrodę rezerwatu i Parku, a także prezentują różne aspekty jego działalności.

Prowadzą one od Bazy Edukacji Ekologicznej „Torfy”, w której znajduje się niewielkie muzeum przyrodnicze i etnograficzne, do punktu widokowego nad jezioro. Zarówno trasa jak i sam punkt widokowy cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem okolicznych mieszkańców oraz licznie przybywających tu wycieczek z warszawskich szkół.

W maju br. minęła 25 rocznica uroczystego otwarcia rezerwatu. Przed ćwierćwieczem uczestniczyło w nim kilkadziesiąt, głównie młodych osób. Teraz sytuacja powtórzyła się, choć dużo liczniej reprezentowana była dorosła część społeczeństwa. Nie zmieniła się natomiast osoba prowadzącego uroczystość. Pan Janusz Kozłowski był przed trzydziestu laty inicjatorem powołania rezerwatu.

Pomogli mu w tym warszawscy ornitolodzy oraz ówczesny stołeczny konserwator przyrody Czesław Łaszek, którego imię nosi dzisiaj Mazowiecki Park Krajobrazowy.

Fot. AElliot

Michał to doświadczony ornitolog i miłośnik polskiej przyrody. Jego pasje obejmują rowerowe wyprawy i zwiedzanie parków narodowych. Jego teksty są bogate w fachową wiedzę i osobiste doświadczenia, służąc jako zachęta do odkrywania i ochrony rodzimej natury. 🐦🚴‍♂️🏞