W samym sercu Ciężkowicko-Rożnowskiego Parku Krajobrazowego w miejscowości Polichty, znajduje się Ośrodek Edukacji Ekologicznej należący do Zespołu Parków Krajobrazowych Pogórza w Tarnowie. W najbliższym otoczeniu Ośrodka ze względu na bogactwo flory i fauny oraz występowanie dużej liczby gatunków rzadkich i chronionych roślin, utworzono użytek ekologiczny. Walory przyrodnicze tego miejsca można podziwiać na ścieżce edukacyjnej biegnącej wokół Ośrodka.
W pobliżu prowadzone są prace zrębowe przy pozyskiwaniu drewna. 14 lipca 2003 roku przyniesiono do Ośrodka 5 malutkich wiewiórek znalezionych w gnieździe, które spadło ze ściętej jodły. Grupę tworzyły 4 samiczki i jeden samiec. Wiewiórki były już pokryte sierścią, ślepe i pozbawione opieki matki wymagały dogrzewania. Przez 3 dni zwierzątkom podawano rozcieńczone krowie mleko, karmiąc je za pomocą strzykawki przez całą dobę, co około 40 minut, po mniej więcej 0,5 ml. Podawane jedzenie było jednak zbyt małokaloryczne, co było powodem ciągłego budzenia się i piszczenia zwierząt. Dzięki informacjom uzyskanym od pracowników wrocławskiego zoo, dowiedzieliśmy się jak prawidłowo karmić i pielęgnować wiewiórki.
Zgodnie ze wskazówkami, zaczęto podawać pokarm regularnie, pomijając karmienie nocne. Zmieniono skład pokarmu na roztwór złożony ze 150 ml wody, 4 łyżek 18 proc. śmietanki oraz 4 łyżek granulowanego odtłuszczonego mleka. Wiewiórki zaczęły zjadać więcej, po około 2,5 – 3 ml, w większych odstępach czasowych. Bardzo ważne jest, aby w miarę możliwości za każdym razem podawany pokarm był świeży. Początkowo wiewiórki trzymano w pudełku tekturowym wyłożonym wyściółką z ich gniazda, obecnie trzymane są w pudełku wyścielonym suchym sianem. Ważne jest, aby w legowisku wiewiórek nie było żadnych kawałków tkanin, z których łatwo snują się nitki. Zwierzątka są bowiem ruchliwe, mają długie pazurki i bardzo łatwo mogą zaplątywać się w nitki. Może to prowadzić do martwicy palców, a nawet całych kończyn.
Po tygodniu pobytu u nas wszystkie wiewiórki miały już otwarte oczy, dzięki czemu można było przypuszczać, że mają około miesiąca. Począwszy od 22 lipca młode karmione były sucharkami rozmoczonymi w mleku. Stopniowo zwiększano dawkę podawanego pokarmu do 5 ml mieszanki mlecznej, dodając jednocześnie łyżeczkę sucharków. Po dwóch tygodniach podawane jedzenie zostało urozmaicone przez wprowadzenie nasion słonecznika oraz płatków owsianych. Ze względu na niechęć wiewiórek do nasion słonecznika zrezygnowano chwilowo z ich podawania. 29 lipca zmierzono wiewiórki. Długość zwierzątek, razem z ogonem wynosiła od 22 do 26 cm. W pobliżu Ośrodka została zbudowana specjalna woliera dla wiewiórek i stopniowo przyzwyczaja się je do pobytu na powietrzu.
Wiewiórki są bardzo ufne, zdążyliśmy się już do nich mocno przyzwyczaić. Zdajemy sobie jednak sprawę, że nadejdzie dzień, kiedy usamodzielnią się i nie będą potrzebowały naszej pomocy. Mimo wszystko cieszy nas myśl, że wiewiórka potrafi przyzwyczaić się do człowieka i nawet będąc na wolności nie zapomina i często powraca do miejsca, gdzie się wychowała.
Należy pamiętać, że wiewiórka nie jest zwierzęciem domowym i znajduje się pod ścisłą ochroną gatunkową. Nigdy nie należy karmić napotkanych wiewiórek, ponieważ mogą być zarażone wścieklizną. Nasze doświadczenia wskazują, jak dużo cierpliwości, trudu i pracy trzeba włożyć w wychowanie wiewiórki. Dlatego jeśli kiedykolwiek znajdziecie zwierzęta młode, pozbawione opieki matki, najlepszym wyjściem byłoby zwrócenie się o pomoc do osób lub instytucji profesjonalnie zajmujących się zwierzętami.
Fot. skeeze
